دل اگر محو مدعا گردد از بیدل دهلوی غزل 939

1 دل اگر محو مدعا گردد درد در کام ما دوا گردد

2 طعمهٔ درد اگر رسد دریا هرمگس همسر هما گردد

3 محو اسرار طرهٔ او رگ گل دام مدعا گردد

4 گرسگالد وداع سلک هوس گره دل‌گهر اداگردد

5 گسلد گر هوس سلاسل وهم کوه و صحرا همه هوا گردد

6 محوگردد سواد مصرع سرو مدّ آهم اگر رسا گردد

7 ما و احرام آه دردآلود هم هواگرد را عصاگردد

8 دل آسوده کو؟ مگر وسواس گره آرد که دام ما گردد

9 در طلوع‌ کمال بیدل ما ماه در هالهٔ سها گردد