اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت از رودکی قصیده-قطعه 57

1 تا کی گویی که: اهل گیتی در هستی و نیستی لئیمند؟

2 چون تو طمع از جهان بریدی دانی که همه جهان کریمند

1 اندی که امیر ما باز آید پیروز مرگ از پس دیدنش روا باشد و شاید

2 پنداشت همی حاسد: کو باز نیاید باز آمد، تا هر شفکی ژاژ نخاید

1 ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار