گر فلک سازد جدا زان گوهر از طبیب اصفهانی رباعی 5

1 نیست هرگز ببد و نیک جهان کار مرا هست یکسان به برم سبحه و زنار مرا

2 آب آئینه ز عکس رخ من گل گردد گرد غم بسکه نشسته است برخسار مرا

1 آنکه پیوسته به رویت نگرانست، منم وانکه حیران تو بیش از دگرانست منم

2 آنکه از کوی تو ای خانه برانداز امید بسته رخت سفر و دلنگرانست منم

1 چه دامست این که هر مرغی که می‌گردد گرفتارش نمی‌آید به خاطر پر گشودن‌های گلزارش

2 عجب نبود ز خاکش تا قیامت بوی خون آید بیابانی که آب از دیده من می‌خورد خارش