1 گر خاک ‌نشینان علم افراخته باشند چون آبلهٔ پا سپر انداخته باشند

2 از خجلت پرداز گلت مانی و بهزاد پیداست‌که روها چقدر ساخته باشند

3 پیش عرق شرم تو نتوان مژه برداشت دستی چو غریق از ته آب آخته باشند

4 چون کاغذ آتش زده کو طاقت دیدار گو خلق هزار آینه پرداخته باشند

5 صبح و شفقی چند که ‌گل می‌کند اینجا رنگ همه رفته‌ست‌ کجا باخته باشند

6 مقصد طلبان جوش غبارند در این دشت بگذار دمی چند که می‌تاخته باشند

7 حرص و هوس آوارهٔ وهمند چه تدبیر ای ‌کاش به این ‌گوشهٔ دل ساخته باشند

8 یارب نرمد ناله ز خاکستر عشاق در خاک هم این سوختگان فاخته باشند

9 عمریست نفس می‌کشم و می‌روم از خویش این بار دل از دوش که انداخته باشند

10 هر اشک سراغی ز دل خون شده‌ای داشت آن چیست در این بوته ‌که نگداخته باشند

11 بیدل به تغافلکدهٔ عجز نهان باش تا خلق تو را آن همه نشناخته باشند