گر سفیهی زبان دراز کند از سعدی شیرازی قطعه‌ 436

1 گناه کردن پنهان به از عبادت فاش اگر خدای پرستی هواپرست مباش

2 به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن که دوستان خدا ممکن‌اند در اوباش

1 تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان که ماه روی تو ما را بسوخت چون کتان

2 پری که در همه عالم به حسن موصوفست ز شرم چون تو پریزاده می‌رود پنهان

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت