گر بزان شهر با من تاختند از رودکی سمرقندی مثنوی 42

1 سر سرو قدش شد باژگونه دو تا شد پشت او همچون درونه

1 ... ...

2 رخسارهٔ او پرده عشاق درید با آن که نهفته دارد اندر پرده

1 مرغ دیدی که بچه زو ببرند؟ چاو چاوان درست چونانست

2 باز چون بر گرفت پرده ز روی کروه دندان و پشت چوگانست

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار