اگر نه زلف تو میبرد از ابراهیم شاهدی دده غزل 4

1 اگر نه زلف تو میبرد در پناه مرا فریب چشم تو میکشت بی گناه مرا

2 چه فتنه ها که بر انگیخت خال هندویت برآتش رخ تو سوخت آن سیاه مرا

3 گواه سوز درون اشک و چهره زرد است بود بدرد تو زین گونه صد گواه مرا

4 بگفتم از ره رندی روم به راه صلاح چه چاره عشوه ساقی برد ز راه مرا

5 دمید سبزه چو بر کرد آفتاب رخت بسوخت بار دگر مهر آن گیاه مرا

6 چه باک شاهدی از نامه سیاه که هست عفاف مرحمت دوست عذر خواه مرا