اگر نه باده غمِ دل ز یادِ از حافظ شیرازی غزل 129

1 اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد نهیبِ حادثه بنیادِ ما ز جا بِبَرَد

2 اگر نه عقل به مستی فروکَشَد لنگر چگونه کَشتی از این وَرطِهٔ بلا ببرد

3 فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک که کس نبود که دستی از این دَغا ببرد

4 گذار بر ظلمات است، خِضْرِ راهی کو؟ مباد کآتش محرومی آبِ ما ببرد

5 دل ضعیفم از آن می‌کَشَد به طَرْفِ چمن که جان ز مرگ به بیماریِ صبا ببرد

6 طبیبِ عشق منم باده دِه که این معجون فَراغت آرد و اندیشهٔ خطا ببرد

7 بسوخت حافظ و کس حالِ او به یار نگفت مگر نسیم پیامی خدای را ببرد