گر نه نواها سرودمی چه غمستی؟ از غالب دهلوی غزل 314

1 گر نه نواها سرودمی چه غمستی؟ من که نیم گر نبودی چه غمستی؟

2 زنگ زدودن نبرد ز آینه کلفت گر همه صورت زدودمی چه غمستی؟

3 گر غم دل بودمی که تا دم مردن هم به خود از خود فزودمی چه غمستی؟

4 بخت خود ار بودمی که تا به قیامت بی خبر از خود غنودمی چه غمستی؟

5 نی به سخن مزد نی ستایش اگر من کشت کدیور درودمی چه غمستی؟

6 نیست مشامی شمیم جوی، اگر من غالیه چندین نسودمی چه غمستی؟

7 چون در دعوی توان به لغو گشودن من به هنر گر گشودمی چه غمستی؟

8 چون دل یاران توان به هزل ربودن من به سخن گر ربودمی چه غمستی؟

9 گر به مثل لال گشتمی که سخنها گفتمی و خود شنودمی چه غمستی؟

10 گر به سخن مست گشتمی که به مستی گفته خود را ستدومی چه غمستی؟

11 حیف ز عیسی که دور رفت وگر نه معجزه دم نمودمی چه غمستی؟

12 آه ز داوود کان نماند وگر نه ناله به لحن آزمودمی چه غمستی؟

13 قافیه غالب چو نیست پرس ز عرفی «گر من فرهنگ بودمی چه غمستی؟»