1 گر نالهٔ من پرتو اندیشه دواند توفان قیامت به فلک ریشه دواند

2 شوق تو به سامان خراش دل عشاق ناخن چه خیال است مگر تیشه دواند

3 دور از مژه اشک است و همان بی‌سر و پایی غربت همه‌ کس را به چنین بیشه دواند

4 شوری‌ست در این بزم‌ کز افسون شکستن چندان که پری بال کشد شیشه دواند

5 صد کوچه خیال‌ست غبار نفس اینجا تا سیر گریبان به چه اندیشه دواند

6 مجنون تو راگر همه تن‌بند خموشی‌ست چون نی هوس ناله به صد بیشه دواند

7 وقت است‌که چون غنچه به افسون خموشی در نالهٔ بلبل نفسم ریشه دواند

8 سعی امل از قد دوتا چاره ندارد بیدل به ره‌کوهکنی تیشه دواند