1 گر جنونم هوس قطع منازل می‌داشت خوش‌تر از ریگ روان آبله محمل می‌داشت

2 دیده ‌گر رنگی از آن جلوه به رو می‌آورد یک تحیر به صد آیینه مقابل می‌داشت

3 پاس آیین ادب‌ گر نشدی مانع اشک تا به کویش همه جا پا به سر دل می‌داشت

4 سوخت پروانه‌ام از خجلت آن شمع‌ که دوش می‌زد آتش به خود و خاطر محفل می‌داشت

5 ای خوش آن شوق‌ که از لذت بی‌عافیتی کشتی‌ام وحشت گرداب ز ساحل می‌داشت

6 عقده دل اگر از سعی تپش وامی‌شد حیرت آینه هم جوهر بسمل می‌داشت

7 احتیاج آینه شد نام‌ کرم جلوه فروخت خاتم جود نگین در لب‌ سایل می‌داشت

8 شرم نایابی مطلب عرقی‌ساز نکرد تا ره‌ کوشش مقصدطلبان ‌گل می‌داشت

9 قطع کردیم به تدبیر خموشی چون شمع جاده‌ای را که ادب در دل منزل می‌داشت

10 داغم از حوصلهٔ شوخ‌نگاهان بیدل کاش در بزم بتان آینه هم دل می‌داشت