گر مساعد شود آن طرۀ عنبر از نیر تبریزی غزل 103

1 گر مساعد شود آن طرۀ عنبر شکنم چندگاهی ز جنون رخت بصحرا فکنم

2 باش یکدم که کنم پیرهن شوق قبا ایکمانکش که زنی ناوک مژگان بتنم

3 خار راهیست که اندر طلبت رفته بپا هر سو موی که سر داده برون از بدنم

4 ز تماشای منگر حسد آید بجمال پرده بردار که من بی خبر از خویشتنم

5 شعلۀ عشق در آویخت بفانوس خیال خنک آنروزکه سر بر کند از پیرهنم

6 منکه تا دوش هم آغوش تو بودم شب و روز گرم امروز به بینی نشناسی که منم

7 چون ننالم که بزنجیر سر زلف توام روز شد شام و بیاد آمده عهد وطنم

8 تا خیال توام از دیده بجائی نرود همه شب تا بسحرگه مژه بر هم نزنم

9 لب او بر لب بیگانه و من درغم او شهرۀ شهری و شیرین بخیالی دهنم

10 شور شیرین دهنان کوه گران بگذارد نیرّا خیره ز سنگین دلی کوهکنم