گر می‌روم نزدیک از بابافغانی شیرازی غزل 278

1 گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد ور می‌نشینم گوشه‌ای تنها خیالم می‌کشد

2 بی‌شمع خود گر می‌روم در کنج تنهایی شبی گه غصه خونم می‌خورد گاهی خیالم می‌کشد

3 من خود نمی‌گویم که او می خورده باشد با کسی آن شکل مخمورانه و تغییر حالم می‌کشد

4 قربان آن شوخم که چون از دور می‌بیند مرا چندان تواضع می‌کند کز انفعالم می‌کشد

5 گر چون فغانی می‌روم در گوشهٔ صحرا دمی آنجا به یاد نرگسش چشم غزالم می‌کشد