گر هیچ به بندگیت درخور از خاقانی شروانی رباعی 249

1 به زبان چرب جانا بنواز جان ما را به سلام خشک خوش کن دل ناتوان ما را

2 ز میان برآر دستی مگر از میانجی تو به کران برد زمانه غم بی‌کران ما را

1 جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا باز هم در خط بغداد فکن بار مرا

2 باجگه دیدم و طیار ز آراستگی عیش چون باج شد و کار چو طیار مرا

1 طره مفشان که غرامت بر ماست طیره منشین که قیامت برخاست

2 غمزه بر کشتن من تیز مکن کان نه غمزه است که شمشیر قضاست