اگر به گلشن ز ناز گردد قدِ بلندِ از بیدل دهلوی غزل 1

1 اگر به گلشن ز ناز گردد قدِ بلندِ تو جلوه‌فرما ز پیکرِ سرو، موجِ خجلت شود نمایان چو می ز مینا

2 ز چشمِ مستت اگر بیابد قبولِ کیفیّتِ نگاهی تپد ز مستی به رویِ آیینه نقشِ جوهر چو موجِ صَهبا

3 نخواند طفلِ جنون مزاجم خطی ز پست و بلندِ هستی شوم فلاطونِ مُلکِ دانش اگر شناسم سر از کفِ پا

4 به هیچ صورت ز دورِ گردون نصیبِ ما نیست سربلندی ز بعدِ مردن مگر نسیمی غبارِ ما را بَرد به بالا

5 نه شامِ ما را سحر نویدی، نه صبحِ ما را گلِ سفیدی چو حاصلِ ماست ناامیدی، غبارِ دنیا به فرقِ عُقبا

6 رمیدی از دیده، بی‌تأمّل، گذشتی آخر به صد تغافل اگر ندیدی تپیدنِ دل، شنیدنی داشت نالهٔ ما

7 ز صفحهٔ رازِ این دبستان، ز نسخهٔ رنگِ این گلستان نگشت نقشِ دگر نمایان مگر غباری به بالِ عَنقا

8 به اولین جلوه‌ات ز دل‌ها رمید صبر و گداخت طاقت کجاست آیینه تا بگیرد غبارِ حیرت درین تماشا

9 به دورِ پیمانهٔ نگاهت اگر زند لاف مِی‌فروشی نفس به رنگِ کمند پیچد ز موجِ می در گلویِ مینا

10 به بویِ ریحانِ مُشک‌بارت به خویش پیچیده‌ام چو سنبل ز هر رگِ برگِ گل ندارم چو طایرِ رنگ، رشته بر پا

11 به هرکجا ناز سر برآرد، نیاز هم پایِ کم ندارد تو و خرامی و صد تغافل‌، من و نگاهی و صد تمنّا

12 ز غنچهٔ او دمید بیدل بهارِ خطِّ نظرفریبی به معجزِ حسن گشت آخر رگِ زمرّد ز لعل پیدا