گر برود هزار جان با غم از حسین خوارزمی غزل 174

1 گر برود هزار جان با غم عشق او خوشم من که بعشق زنده ام منت جان چرا کشم

2 خضر ز آب زندگی خوش نزید چنانکه من از هوس جمال او زنده در آب و آتشم

3 من که ز عشق مردنم هر نفس آرزو بود بهر لقای جاودان آب حیات می چشم

4 سر نطع نیستی پای نیاز اگر نهم روح قدس بیفکند بر سر سدره مفرشم

5 باده عشق میبرد درد سر خمار عقل ساقی عاشقان بده زان می ناب بیغشم

6 شش جهة است چون قفس جای در او نمی کنم طایر لامکانیم من نه اسیر این ششم

7 آتش اشتیاق تو سوخت دل حسین را شمع صفت ولیک من با همه سوز دلخوشم