1 اگر از گدازم نمی گل کند دو عالم ز من شیشه پُر مل ‌کند

2 محیط است چون محو گردد حباب ز خود گم شدن جزو را کل ‌کند

3 غباری که دل اوج پرواز اوست به گردون رسد گر تنزل کند

4 به‌هر ششجهت جلوه پیچیده است کسی تاکی از خود تغافل ‌کند

5 زکیفیت این بهارم مپرس مژه گر گشایی قدح گل کند

6 به سودای زلف تو دود دماغ به سر پیچد و ناز کاکل‌ کند

7 زفکرخطت جوهرآینه خسک وقف جیب تأمل کند

8 تردد خجالت‌کش دست و پاست کسی تاکجاها توکل‌کند

9 خزان طرب بی‌دماغی مباد بهار است اگر شیشه قلقل کند

10 به تدبیر ازین بحر نتوان ‌گذشت شکستی‌ست‌ گر موج ما پل ‌کند

11 سر ما نگردد ز دور هوس اگر چرخ ترک تسلسل‌ کند

12 شود سفله ‌از صوف و اطلس بزرگ خران را اگر آدمی جل کند

13 خنک‌تر ز زاغ است تقلید کبک که هندوستانی تمغل کند

14 به رنگی‌ست بیدل پریشانی‌ام که از سایه‌ام طرح سنبل کند