گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 373

1 گر می‌نکند لبم بیانت سر می‌گوید به گوش جانت

2 گر لب ز سلام تو خموش است بس هم سخن است با نهایت

3 تن از تو همی‌کند کرانه جان بگرفته است در میانت

4 صورت اگرت چو تیر انداخت جانش بکشید چون کمانت

5 هرچ از تو نهان کند بگوید در گوش ضمیر رازدانت

6 این دم اگر از میان برونی بازآرد دل کمرکشانت

7 در باطن کرده خاص خاصت در ظاهر کرده امتحانت

8 خامش که چو در تو این غم انداخت بس باشد این کشش نشانت