ایدل متاع جان بخرابات از بابافغانی شیرازی غزل 511

1 ایدل متاع جان بخرابات برده به نقد خرد بساقی باقی سپرده به

2 چون حاصل حیات جهان نامرادی است صد خرمن مراد بیکجو شمرده به

3 جایی که صد خزانه ی طاعت بجرعه ییست از دل نشان توبه و تقوی سترده به

4 زان پیشتر که مات شوی در بساط عمر دستی ازین سپهر دغا باز برده به

5 پروانه یی که پرتو شمعی برو نتافت گر همدم چراغ مسیحست مرده به

6 قطع نظر ز مائده ی قرص ماه و خور این یک دو نان بمنت دو نان نخورده به

7 شمعی که آورد بزبان فیض نور خود گر آتش خلیل فروزد فسرده به

8 چون رخت هستی تو فغانی شود فنا از آب خضر دامن همت فشرده به