گه می‌گفتم که من امیرم خود را از مولانا رباعی 66

1 ای دل تو در این غارت و تاراج چه دیدی تا رخت گشادی و دکان بازکشیدی

2 چون جولهه حرص در این خانه ویران از آب دهان دام مگس گیر تنیدی

1 این کیست این این کیست این شیرین و زیبا آمده سرمست و نعلین در بغل در خانه ما آمده

2 خانه در او حیران شده اندیشه سرگردان شده صد عقل و جان اندر پیش بی‌دست و بی‌پا آمده

1 ای خیره نظر در جو پیش آ و بخور آبی بیهوده چه می‌گردی بر آب چو دولابی

2 صحراست پر از شکر دریاست پر از گوهر یک جو نبری زین دو بی‌کوشش و اسبابی

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند