دوست می‌دارم من این نالیدن از سعدی شیرازی غزل 12

1 دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

2 شب همه شب انتظار صبح‌رویی می‌رود کان صباحت نیست این صبح جهان‌افروز را

3 وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را

4 گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم جان سپر کردند مردانْ ناوکِ دلدوز را

5 کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست بر زمستان صبر باید طالب نوروز را

6 عاقلان خوشه‌چین از سر لیلی غافلند این کرامت نیست جز مجنون خرمن‌سوز را

7 عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست کان نباشد زاهدان مال و جاه‌اندوز را

8 دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم ریسمان در پای حاجت نیست دست‌آموز را

9 سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست در میان این و آن فرصت شمار امروز را