کَنم به ناخن حسرت، بدن من از قدسی مشهدی غزل 315

1 کَنم به ناخن حسرت، بدن من درویش بدین وسیله مگر ناخنی زنم در خویش

2 ز ننگ شیخ و برهمن، چرا نظربازان به هم چو تیر نیایند راست در یک کیش؟

3 نیَم ملول ز تقدیم مدعی، چه عجب ز صبح صادق اگر صبح کاذب افتد پیش

4 ازین چه سود کزین پیش فیض بخشی بود چه بهره یابد از انعام رفتگان درویش؟