گهی بر صبح پیچیدم‌ گهی از بیدل دهلوی غزل 2071

1 گهی بر صبح پیچیدم‌ گهی با گل جنون‌ کردم به چاک صد گریبان خویش را از خود برون‌ کردم

2 شرار کاغذ من محمل شوق ‌که بود امشب که هرجا جلوه‌کرد آسودگی وحشت فزون‌کردم

3 شکستم رنگ و بیرون جستم از تشویش سودایی برای چشم بند هر دو عالم یک فسون ‌کردم

4 غرورهیچکس با جرات من برنمی‌آید جهان برخصم جست و من همین خود را زبون ‌کردم

5 بهار آمد تو هم ای زاهد بی‌درد تزویری چمن‌ گل‌، شیشه قلقل‌، یار مستی‌، من جنون ‌کردم

6 هجوم‌ گردش رنگم غرور دل شکست آخر به چندین دور ساغر شیشه‌ای را سرنگون ‌کردم

7 به قدر هر نفس می‌باید از خویشم برون رفتن غباری را به ذوق جانکنی ها بیستون ‌کردم

8 نسیم هرزه ‌تاز من عرق آورد شبنم شد درین خجلت سرا کاری که می‌باید کنون کردم

9 چه خواهم خواست عذر نازپروردی‌که رنگش را به تکلیف خرام سایهٔ‌ گل نیلگون کردم

10 حنای دست او بیدل زیان پیمای سودن شد من از شمشیر بیدادش نمردم بلکه خون‌کردم