بساط هستی خود را به راهت از طغرل احراری غزل 247

1 بساط هستی خود را به راهت خاک می‌سازم اگر باشد زمین ناساز با افلاک می‌سازم!

2 لبم از آتش شوق محبت خشک شد لیکن ز اشک خون‌فشان مژگان خود نمناک می‌سازم

3 لباسی در بر من نیست اکنون غیر رسوایی گریبان تا به دامان قیامت چاک می‌سازم

4 ازآن روزی که دورم از دم صبح وصال او چو شمع شام هجر آه از دل غمناک می‌سازم

5 نباشد معبدی جز گوشه میخانه‌ام دیگر اگر زاهد شوم از چوب رز مسواک می‌سازم

6 جهانی گشت یکسر کشته چشم سیه‌مستش کفن اندر شهید او ز برگ تاک می‌سازم

7 چنان مستم من از جام خیال باده شوقش که صبح وصل کی از شام هجر ادراک می‌سازم؟!

8 درین وادی ز سامان شکار من چه می‌پرسی که از صید معانی زینت فتراک می‌سازم!

9 ز تاب شعله شوق تو خاکستر شدم لیکن غبار کلفت از آیینه دل پاک می‌سازم

10 خوشا طغرل ازین یک مصرع بحر سخن بیدل به ذوق جستجویت جیب هستی چاک می‌سازم