به بویت صبحدم گریان از بابافغانی شیرازی غزل 388

1 به بویت صبحدم گریان به گلگشت چمن رفتم نهادم روی بر روی گل و از خویشتن رفتم

2 بگشت باغ رفت آن شاخ گل با تای پیراهن منش هچون صبا از پی به بوی پیرهن رفتم

3 دلم ننشست جایی غیر خاک آستان او چو آب چشم خود چندان که در هر انجمن رفتم

4 تو ای گل بعد ازین با هرکه می‌خواهد دلت بنشین که من چون لاله با داغ جفایت زین چمن رفتم

5 دلی می‌باید و صبری که آرد تاب دیدارش فغانی گر دلی داری تو باش اینجا که من رفتم