در کارگهِ کوزه‌گری بودم دوش، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 17

1 ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

2 این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

1 اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست، بشکستنِ آن روا نمی‌دارد مست،

2 چندین سر و ساقِ نازنین و کفِ دست، از مِهرِ که پیوست و به کینِ که شکست؟

1 * از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی، اوراقِ وجودِ ما همی‌گردد طی؛

2 می خور، مخور اندوه، که گفته‌است حکیم: غم‌های جهان چو زَهر و تِریاقش می.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه