مرده بودم از خمار می، شرابم از قدسی مشهدی غزل 206

1 مرده بودم از خمار می، شرابم زنده کرد کشته بود آتش مرا، ساقی به آبم زنده کرد

2 از نصیحت‌های غمخواران، جنون بازم خرید گلشن افسرده بودم آفتابم زنده کرد

3 مرده بودم در کفن، افکند از عارض نقاب همچو کرم پیله شوقش در نقابم زنده کرد

4 بی تو ضعفم بود غالب، مرده‌ام پنداشتند مژده وصلت رسید و اضطرابم زنده کرد

5 زندگی از هر عذابی هست مشکلتر مرا بعد مردن باید از بهر عذابم زنده کرد

6 از خجالت مرده بودم کز چه بی او زنده‌ام تا خیال او کُشد باز از حجابم، زنده کرد

7 بس که افغان دوستم قدسی، اجل چون در رسد می‌تواند مطرب از صوت ربابم زنده کرد