مرا که تیره شد از از بابافغانی شیرازی غزل 364

1 مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ چه سود آنکه درآرم بپیشگاه چراغ

2 خراب کوی مغانم که نیمشب چو روم مهی ز هر طرف آرد به پیش راه چراغ

3 درآ بمیکده و اعتقاد روشن کن که می برند از آنجا بخانقاه چراغ

4 چرا چو گلخنیان دل بخاک تیره نهی ترا که خانه سپهرت و مهر و ماه چراغ

5 شنیده ام که ز همت به آفتاب رسید بسوز این دل و برکن ز برق آه چراغ

6 بصدق دل چو درآیی بوادی ایمن یقین که سرزند از هر بن گیاه چراغ

7 فروغ کوکب طالع کنون شود پیدا که برفروخت فغانی ببزم شاه چراغ