من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 169

1 من چو آدم بودم اول حبس کرب پر شد اکنون نسل جانم شرق و غرب

2 من گدا بودم درین خانه چو چاه شاه گشتم قصر باید بهر شاه

3 قصرها خود مر شهان را مانسست مرده را خانه و مکان گوری بسست

4 انبیا را تنگ آمد این جهان چون شهان رفتند اندر لامکان

5 مردگان را این جهان بنمود فر ظاهرش زفت و به معنی تنگ بر

6 گر نبودی تنگ این افغان ز چیست چون دو تا شد هر که در وی بیش زیست

7 در زمان خواب چون آزاد شد زان مکان بنگر که جان چون شاد شد

8 ظالم از ظلم طبیعت باز رست مرد زندانی ز فکر حبس جست

9 این زمین و آسمان بس فراخ سخت تنگ آمد به هنگام مناخ

10 جسم بند آمد فراخ وسخت تنگ خندهٔ او گریه فخرش جمله ننگ