1 مردی به هوش بودم و خاطر بجای خویش ناگاه در کمند تو رفتم به پای خویش

2 صدبار گفته‌ام دل خود را بدین هوس: کای دل به قتل خویشتنی رهنمای خویش

3 وقتی علاج مردم بیمار کردمی اکنون چنان شدم که ندانم دوای خویش

4 باشد بجای خویش اگرم سرزنش کنی تا پیش ازین چرا ننشستم بجای خویش؟

5 پیش تو نیست روی سخن گفتنم، مگر بر دست قاصدی بفرستم دعای خویش

6 گو: بوسه‌ای بده، لبت ار می‌کشد مرا باری گرفته باشم ازو خون بهای خویش

7 ای اوحدی، چو همت او بر هلاک تست شرط آن بود که سعی کنی در فنای خویش