نظرم دوش بدیدار مهی زیبا از نیر تبریزی غزل 58

1 نظرم دوش بدیدار مهی زیبا بود شب تاریک مرا روز جهان آرا بود

2 حالتی بود مرا دمبدم از جذبۀ شوق که اثر هیچ نبود از من و او تنها بود

3 متحیر بجمالش که چه صورت پرداخت قلم صنع که صورتگر این دیبا بود

4 پای تا سر همه با چشم تامل میرفت ارغوان و سمن و نسترن و مینا بود

5 علم الله که بجز قامت طوبای بهشت هر چه گویم قدموزونش از آن بالا بود

6 آنچه از گلشن رضوان بحکایت گویند همه در آئینه صورت او پیدا بود

7 او چو دریا بتموج هم از جنبش و ناز مردم دیدۀ من ماهی آندریا بود

8 لب و رویش ز عرق باده بمینا میکرد او مرا ساقی گل پیکر و مه سیما بود

9 خوشه چین نظر از روش بدامن میبرد بار نسرین و گل و لاله که در صحرا بود

10 همه من بودم و پروانه و شمع رخ او شهد الله که اگر باز دلی با ما بود

11 نیّر آن باغ ارم بود که من میدیدم یا بهشتی که مرا لب بلب حورا بود