فکندم رخت در میخانۀ عشق از غبار همدانی غزل 49

1 فکندم رخت در میخانۀ عشق کشیدم دُردی از پیمانۀ عشق

2 به بحر اشک خونین غوطه خوردم ربودم گوهر یکدانۀ عشق

3 مخوان زاهد به فردوسم که الحق ز قصر خلد بِه ویرانۀ عشق

4 به زنجیر مِی از راهم بگردان که رسوا می شود دیوانۀ عشق

5 برو واعظ که در یک سر نگنجد حدیث عقل با افسانۀ عشق