منم که روی ترا بی‌نقاب میبینم از شمس مغربی غزل 130

1 منم که روی ترا بی‌نقاب میبینم منم که در شب و روز آفتاب میبینم

2 توئی که پرده ز رخسار خود برفکندی که تا جمال ترا بیحجاب میبینم

3 عجب عجب که به بیداری توان دیدن مگر مگر که من این را بخواب میبینم

4 خیال جمله جهانرا بنور چشم یقین بجنب بحر حقیقت سراب میبینم

5 ندانم از چه سبب تشنه ام چو من خود را بذات و نعت و صفت عین آب میبینم

6 اگر شوند ز من مست عالمی چه عجب از آنکه من همه خود را شراب میبینم

7 مرا بهیچ کتابی مکن حواله دگر که من حقیقت خود را کتاب میبینم

8 چه باده خورد دل مغربی که من خود را بسان نرگس مستت خراب میبینم