دیدم به چشم آینه بسیار سوی از قدسی مشهدی غزل 307

1 دیدم به چشم آینه بسیار سوی خویش خالی نیافتم ز تو یک تار موی خویش

2 با خویش هم ز غیرت عشق تو دشمنم در عاشقی نمی‌رود آبم به جوی خویش

3 خود را اگر به دوست نکردم غلط، چرا در پیرهن چو غنچه ببالم به بوی خویش؟

4 نازم به چشم خود، که چو دیدار واپسین در یک نظر نهفته همه آرزوی خویش