دوش در خواب چو آن طره پیچان دیدم از کلیم غزل 439

1 دوش در خواب چو آن طره پیچان دیدم صبح در بستر خود سنبل و ریحان دیدم

2 از هواداری آنزلف چنانم که اگر برد خواب اجلم خواب پریشان دیدم

3 ایخوش آندم که زحیرت نزنم دیده بهم تا زدم چشم بهم آفت طوفان دیدم

4 آنچه از لشکر تاتار ندیدست کسی من زیک تار از آن زلف پریشان دیدم

5 گرد راه طلبم سرمه بینائی شد چمنی در دل هر خار مغیلان دیدم

6 از سر صدق چو دستار بگردش گشتم گر سری خالی از اندیشه سامان دیدم

7 هر که ز ابنای جهان است بمن حق دارد زانکه از چین جبین همه سوهان دیدم

8 دارد ار منفتعی صحبت این چرخ چرا خضر را معتقد سیر بیابان دیدم

9 راست گویند بود توبه پشیمان بودن هر کرا دیدم، از توبه پشیمان دیدم

10 دهر بر عکس توقع چو کند کار کلیم هر چه دشوار شمردم بخود آسان دیدم