گفتم صنما مرا پریشان از فضولی بغدادی رباعی 104

1 زلال فیض بقا رشحه ز جام منست حیات باقی من نشاه مدام منست

2 بمن فرشته کجا می رسد ز رفعت قدر حریم درگه پیر مغان مقام منست

1 مه دلاک من آیینه اهل نظر است هر زمان صید کسی کرده بشکل دگر است

2 در تمنای وصال دم تیغش همه دم عاشقان را تن چون موی بخونابه تر است

1 دلا تا کی چنین در قید آن زلف دو تا باشم اسیر دام محنت بسته بر دام بلا باشم

2 گهی بر یاد آن لبها سرشک لاله گون ریزم گه از بار غم آن ابروان خم دو تا باشم