1 گفتم: به چابکی ببرم جان ز دست عشق خود هیچ یاد و هوش نیاورد مست عشق

2 صد گونه مرهم ار بنهی سودمند نیست آنرا که زخم بر جگر آمد ز شست عشق

3 گفتیم: دل ز عشق بپرداختیم و خود هر روز بیش می‌شود این جا نشست عشق

4 هر چند سر کشیدم ازین عشق سالها هم زیر پای کرده مرا زور دست عشق

5 ایزد مگر به لطف خلاصی دهد، که راه بیرون نمی‌بریم ز دیوار بست عشق

6 ای نیک‌خواه عافیت اندیش خیر گوی، زین پس مکن نصیحت محنت پرست عشق

7 پرسیده‌ای که: باده خورد اوحدی؟ بلی خوردست باده، لیک ز جام الست عشق