گفتم از عشقش مگر بگریختم از سنایی غزنوی غزل 236

1 روزی که بود دلت ز جانان پر درد شکرانه هزار جان فدا باید کرد

2 اندر سر کوی عاشقی ای سره مرد بی شکر قفای نیکوان نتوان خورد

1 نور بصرم خاک قدمهای تو باد آرام دلم زلف به خمهای تو باد

2 در عشق داد من ستمهای تو باد جانی دارم فدای غمهای تو باد

1 چون تو بر ذرهّ‌ای حساب کنی ور به شبهت بُوَد عتاب کنی

2 ور حرامی بود عذاب دهی روز محشر بدان عقاب دهی