یاد دارم که شبی در کاروانی از سعدی شیرازی گلستان 26

1 ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن که پند مصلحت آموز کاربندش نیست

2 اگر به لطف به سر می‌رود به قهر مگوی که هر چه سر نکشد حاجت کمندش نیست

1 دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست از خانه برون آمد و بازار بیاراست

2 در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شیرین در وصف نیاید که چه مطبوع و چه زیباست

1 عضد را پسر سخت رنجور بود شکیب از نهاد پدر دور بود

2 یکی پارسا گفتش از روی پند که بگذار مرغان وحشی ز بند

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت