1 دایم اندر آتش خود عاشق دیوانه سوخت شمع محفل را گناهی نیست گر پروانه سوخت

2 دیده باعث شد اگر ویرانه ام را آب برد از تف دل بود آن آتش که ما را خانه سوخت

1 آزادگی ز منت احسان رمیدنست قطع امید دست طلب را بریدنست

2 بحریست زندگی که نهنگش حوادثست تن کشتی است و مرگ بساحل رسیدنست

1 به سان شانه‌ات سرپنجه گردانم گریبان را به چنگ آرم مگر زین دست آن زلف پریشان را

2 نباشد نیک باطن در پی آرایش ظاهر به نقاش احتیاجی نیست دیوار گلستان را