ساختم قانع دل از عافیت بیگانه از بیدل دهلوی غزل 161

1 ساختم قانع دل از عافیت بیگانه را برگ بیدی فرش‌کردم خانهٔ دیوانه را

2 مطلبم از می‌پرستی تر دماغیها نبود یک دو ساغر آب دادم‌گریهٔ مستانه را

3 دل سپندگردش چشمی‌که یاد مستی‌ش شعلهٔ جواله می‌سازد خط پیمانه را

4 التفات عشق آتش ریخت در بنیاد دل سیل شد تردستی معمار این ویرانه را

5 تاکنم تمهید آغوشی دل از جا رفته است درگشودن شهپر پرواز بود این خانه را

6 عالمی را انفعال وضع بیکاری گداخت ناخن سرخاری دلها مگردان شانه را

7 هر سیندی‌گوش چندین بزم می‌مالد به‌هم خوابناکان کاش از ما بشنوند افسانه را

8 حایل آن شمع یکتایی فضولیهای تست از نظر بردار چون مژگان پر پروانه را

9 آگهی گر ریشه‌پرداز جهانی می‌شود سیر این مزرع یکی صد می‌نماید دانه را

10 حق زنار وفا بیدل نمی‌گردد ادا تا سلیمانی نسازی سنگ این بتخانه را