مرا سودای عشق آئین دین است از فیض کاشانی غزل 122

1 چراغ کلبه عاشق خیال دلدار است سری که عشق درونیست خانه تار است

2 هزار خرمن شادی به نیم جو نخرد بجان دلی که غم عشق را خریدار است

1 گنجیست معرفت که طلسمش نهفتن است راهش غبار شرکت ز ادراک رفتن است

2 گر بحر معرفت بکف آید بکش سخن کان موسم جواهر اسرار شفتن است

1 اشکهای گرم ما و آههای سرد ما کس نداند کز کجا آید مگر هم درد ما

2 عاقلان را کی خبر باشد زحال عاشقان کی شناسد درد ما جز آنکه باشد مرد ما