خویش را از دست دادم روی او از فیض کاشانی غزل 320

1 خویش را از دست دادم روی او بنموده شد شد مرا نابوده بوده، بوده‌ام نابوده شد

2 هم تو راهی هم تو ره رو خویش را طی کن برس آن رسد در حق که او از خویشتن آسوده شد

3 کام عمر آن یافت کاندر راه طاعت صرف کرد وقت او خوش کو تنش در راه حق فرسوده شد

4 زاهد از انکار عشق افکند در کارم گره دست عشقم بر سر آمد آن گره بگشوده شد

5 دور چون با عاشقان افتاد خود بر پای خواست زان عنایت مستی بر مستیم افزوده شد

6 عشق را نازم کزو شد پاک هر آلودهٔ گو سوی ما آهر آنکو از گنه آلوده شد

7 عشق میسازد مصفا سینه را از زنک شرک زنک شرک سینه‌ام زین صیقلی بزدوده شد

8 جان روشن آن بود کاینهٔ جانان بود عمر معمور آنکه در راه خدا پیموده شد

9 فیض را دیدم بسرعت می‌رود گفتم کجا؟ گفت نور حق ز واد ایمنم بنموده شد

10 گفت‌وگوی این سخنها سالها در پرده بود چو نشدند اغیار از آن گر بر ملا بشنوده شد