1 به اختیار تو در باختم ارادت خویش کنون به لطف تو مستغنیم من درویش

2 نمی توان دل یک ذره بی جراحت یافت ز ابروی تو که تیری خطا نکرد از کیش

3 ز صد هزار یکی با تو ره به سر نبریم تو لاابالی و خودرای و ما صلاح اندیش

4 به غمزه گو به تأمل قیامت انگیزد هنوز می چکدش خون خلقی از سر نیش

5 کرشمه ات که بجز داغ بر جگر ننهد غنیمت است که گاهی بخاردم دل ریش

6 ز تن چگونه به راحت برون رود جانم خیال گردش چشمت نمی رود از پیش

7 ز چاشنی و حلاوت نمی کنم سیرم غمت که هست کم او فزونتر از هر بیش

8 همین که رای تو دیدم، پی تو گردیدم ز شوق عشق تو غافل شدم ز مذهب و کیش

9 دگر نماند سر خانمان «نظیری » را که آشنای تو بیگانه می شود از خویش