خوشم به درد مکن ای دوا عذاب از قدسی مشهدی غزل 20

1 خوشم به درد مکن ای دوا عذاب را مکن مکن که عمارت کند خراب مرا

2 چه آتشی تو نمی‌دانم ای بهشتی روی که ذوق گریه عشق تو کرد آب مرا

3 هجوم گریه نمی‌دانم اینقدر دانم که جای بر سر آب است چون حباب مرا

4 ز شکوه ستمت مردم و همان خجلم برون نبرد اجل هم از این حجاب مرا

5 عنان لطف کشیدی و پایمال نمود سبک عنانی صبر گران رکاب مرا

6 من از قضا به همین خوش‌دلم که چون قدسی نبرد قسمت ازین در به هیچ باب مرا