دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا از کسایی مروزی دیوان اشعار 22

1 می تند گرد سرای و در تو غُنده کنون باز فرداش ببین بر تن تو تارتنان

1 بیمارم از نهیب عقب رنجه درد ِ دلم گرفته و تبْ باده

2 بهتر شوم چو پیر به نام من تعویذکی نویسد آزاده

1 هول تاختن و کینه آختنْش مرا همی گداخته همچون کناغ و تافته تن