دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا از کسایی مروزی دیوان اشعار 22

1 می تند گرد سرای و در تو غُنده کنون باز فرداش ببین بر تن تو تارتنان

1 کفت گویی که کان گوهرستی کزو دایم کنی گوهر فشانی

2 چو جانت از جود و رادی کرد یزدان تو بیجان زنده بودن کی توانی ؟

1 تیز بودیم و کند گونه شدیم راست بودیم و باشگونه شدیم

2 سرو بودیم چندگاه بلند گوژ گشتیم و چون درونه شدیم