دل را دانم چو باغم عشقش از سحاب اصفهانی رباعی 14

1 چه منتی پر و بال شکسته بر سر ما نهاد بهر رهائی گشود چون پر ما

2 به هر کس از تر و خشک جهان رسد فیضی نصیب ما لب خشک است و دیده ی تر ما

1 بس آنجا رفته بر خاک آرزویش سراسر آرزو شد خاک کویش

2 اگر نشناسمش چندان عجب نیست ز بس کم دیده ام از شرم رویش

1 آنکه بی غم نه یک زمان دل ماست آنچه با غم سرشته شد گل ماست

2 ما که ایم و کجاست کوی حبیب غرقه ی بحر عشق ساحل ماست