دانم که دلم به مهر تو خرسندست از فرخی سیستانی رباعی 6

1 دی ز لشکر گه آمد آن دلبر صد ره سبز باز کرد از بر

2 راست گفتی بر آمد اندر باغ سوسنی از میان سیسنبر

1 ماه فروردین جهانرا از در دیدار کرد ابر فروردین زمین را پر بت فرخارکرد

2 باد گویی نافه های تبتستان بردرید باغ گویی کاروان شوشتر آوار کرد

1 شبی گذاشته ام دوش خوش به روی نگار خوشا شبا که مرا دوش بود با رخ یار

2 شبی که اول آن شب شراب بود و سرود میانه مستی و آخر امید بوس و کنار