یکی را شنیدم از پیران از سعدی شیرازی گلستان 7

یکی را شنیدم از پیران مربی که مریدی را همی‌گفت: ای پسر! چندان که تعلق خاطر آدمیزاد به روزیست اگر به روزی‌ده بودی به مقام از ملائکه در گذشتی. ,

2 فراموشت نکرد ایزد در آن حال که بودی نطفهٔ مدفون و مدهوش

3 روانت داد و طبع و عقل و ادراک جمال و نطق و رای و فکرت و هوش

4 ده انگشتت مرتب کرد بر کف دو بازویت مرکب ساخت بر دوش

5 کنون پنداری ای ناچیز همت که خواهد کردنت روزی فراموش