دوش شنیدم که گفت از میرزاده عشقی دیوان اشعار 6

1 در ده: سگ زشتی بود، موریخته و لاغر پیوسته دم اندر پا، پژمرده سر و یالی

2 چندی سوی شهر آمد، از شدت بی قوتی اشکم ز عزا برهاند، تا ماند در آنسالی

1 عامیان شعر تو با شکر، برابر می‌کنند عارفان زین وهم باطل، خاک بر سر می‌کنند

2 کارگاه قند نبود، آن دهان کآید برون هر سخن، تشبیه آن بر قند و شکر می‌کنند

1 به مانند چنین روزی، به پیشین‌عهد در ایران به نام پاک شَت زرتشت، سبزه در چمنزاران

2 مقدس بوده است و مرزبان، در مرز با یاران نشستندی و خواندندی، ثنای هرمزآثاران

1 آتشین طبع تو عشقی که روانست چو آب رخ دوشیزه فکر از چه فکنده است نقاب

2 در حجاب است سخن گر چه بود ضد حجاب بس خرابی ز حجاب است که ناید به حساب

1 جهان را دائما این رسم و این آیین نمی‌ماند اگر چندی چنین ماندست، بیش از این نمی‌ماند

2 به چندین سال عمر، این نکته را هر سال سنجیدی که آن اوضاع دی، در فصل فروردین نمی‌ماند